Vila „Belimarković“je, posle vrnjačke Crkve – Hrama rođenja presvete Bogorodice (1834),  najstariji objekat u Vrnjačkoj Banji. Građena je od 1888. do 1894.  za generala Jovana Belimarkovića, namesnikatada maloletnog kralja Srbije Aleksandra Obrenovića. Već pola veka, generalovletnjikovac  funkcioniše kao „Zamak kulture“.

         Na uzvišenju iznad izvora „Toplavoda“, nalazi se jedan od najstarijih i najlepštih objekata Vrnjačke Banje – letnjikovac generala JovanaBelimarkovića. Građen je  po uzoru na tadašnje dvorce u severnoj Italiji i Poljskoj. Idejno rešenje dao je generalov sestrić ,građevinski inženjer Pavle Denić, a radove je nadgledao Franc Vinter ,austrijski inženjer zaposlen u Ministarstvu građevine Kraljevine Srbije iidejni tvorac vrnjačkog parka, regulacionog plana i vodovoda Banje kao i prvogKursalona.

       Za izgradnju Vile“Belimarković“, obeležene duhom romantičarskog istorizma i renesansnim detaljima, korišćen je beli mermer iz generalovog majdana, na padinama Goča. Najvećideo radova bio je završen još 1889. godine, a fini radovi i parterno uređenje  trajali su do 1894. Jovan Belimarković je u vili živeo od penzionisanja 1903. do smrti 1906. godine.Njegovim naslednicima, sinu Relji i snahi Marseli, vila je bila dom  do 1968. kada je  otkupljena sa namerom da postane muzejski, izložbeni i koncertni prostor.

             Zavod za zaštitu spomenika kulture Kraljevo, 1970. godine proglasio je vilu za nepokretno kulturno dobro, a 1983. za  spomenik kulture od velikog značaja.

             Sedamdesetih je počela postupna rekonstrukcija Vile „Belimarković“ koja od 1983. funkcioniše kao „Zamak kulture“  pri Kulturnom centru Vrnjačke Banje. Na taj način, istorijsko i građevinsko nasleđe ostalo je dostupno kako kulturnim poslenicima, tako i poštovaocima umetnosti.

              U njemu se danas nalazi Zavičajni muzej koji je kompleksnog tipa i odnosi se na teritoriju Vrnjačke Banje i okoline, sa arheološkom, etnografskom, istorijskom (zbirka grafičko-turisticke propagande Vrnjaca, zbirka graditeljskog nasleda, zbirka starih razglednica,zbirka fotografija, zbirka starih foto negativa na staklu), umetničkom zbirkom(skulpture, slike, grafike…) i prirodnjačkom.
Stalnu postavku čine tri izložbe: „Ladarište – praistorija Vrnjaca“,“Etnografsko naslede Vrnjačke Banje“, „Spomen soba đeneralaBelimarkovića“.  

    
        Vila „Belimarković“ zidanje od 1888.  do 1894. godine. Ovaj velelepni zamak jedan je od banjskih zaštitnih znakova, motiva po kojima je prepoznaju i arhitektonski najsavršenijih banjskih objekata. Ujedno je i jedanod najstarijih, znajući da je od letnjikovca generala Belimarkovića, starijasamo vrnjačka crkva.

Idejni tvorac zamka, Belimarkovićev sestrić, Pavle Denić, inspiraciju za njegov izgled našao je među italijanskim poljskim vilama, u to vreme veoma rasprostranjenim italijanskim severom, dok je za sam projekat i nadgledanje radova bio zadužen austrijski građevinski inženjer Franc Vinter, čovek koji je mnogo učinio za Vrnjačku Banju, pre svega na polju njenog urbanizma.
Dvorac je građen 7 godina, u vremenskom razdoblju od 1888. do 1894.
Zamak Belimarkovića, ili zamak kulture, kako mu je danas zvaničan naziv ,proglašen je kulturnim dobrom od izuzetnog značaja, i stavljen pod upravukulturnog centra Vrnjačka Banja. Danas je to mesto gde se održavaju mnogemanifestacije, koncerti, prezentacije, promocije i uopšte kulturna dešavanja, au okviru njega smešten je zavičajni muzej sa svojom stalnom postavkom.
Značaj ovog zamka ne leži samo u njegovoj lepoti, ili kulturnoj ulozi koju danas igra, već i u činjenici da je on otvorio put, uglednim ljudima sa prostora cele Srbije, da se povedu za primerom Belimarkovića i počnu da podižusvoje vile u Vrnjačkoj Banji. Tako je vremenom Vrnjačka Banja postala uglednomondensko mesto, koje je okupljalo krem srpskog društva, a ne samo lečilište.

Zamak kulture nezaobilazna je destinacija za sve posetioce banje. Ušuškan uzeleni vrt, ponosno se uzdiže, nedaleko od toplog izvora i osim što je i sam deo istorijskih i kulturnih spomenika Vrnjačke Banje, u sebi, kroz svoj muzej,čuva još mnogo priča koje čekaju da budu ispričane.

Letnjikovac generala Jovana Belimarkovica, kraljevog namesnika za vreme maloletstva kralja Aleksandra Obrenovica, je pored vrnjacke Crkve, najstariji i najreprezentativniji gradevinski objekat. Podignut je na padini iznad toplog izvora. Graden je po uzoru na severno-italijansko-poljske dvorce tog vremena, po idejnom rešenju njegovog sestrica, gradevinskog inženjera Pavla Denica, uz projekat i nadgledanje austrijskog gradevinskog inženjera Franca Vintera, u periodu od 1888. do 1894. pri cemu je vecina radova bila završena još 1889. godine. U njemu su do sedamdesetih godina prošlog veka živeli Belimarkovicevi naslednici, da bi 1968. godine objekat bio otkupljen sa namenom za kulturu. Zakonom o zaštiti spomenika kulture proglašen je kulturnim dobrom od velikog znacaja za Republiku Srbiju. Zamkom Kulture upravlja Ustanova „Kulturni centar“ – Vrnjačka Banja.

U njemu sedanas nalazi Zavicajni muzej koji je kompleksnog tipa i odnosi se na teritorijuVrnjacke Banje i okoline, sa arheološkom, etnografskom, istorijskom (zbirkagraficko-turisticke propagande Vrnjaca, zbirka graditeljskog nasleda, zbirkastarih razglednica, zbirka fotografija, zbirka starih foto negativa na staklu),umetnickom zbirkom (skulpture, slike, grafike…) i prirodnjackom. Stalnupostavku cine tri izložbe: „Ladarište – praistorija Vrnjaca“, „Etnografskonaslede Vrnjacke Banje“ i „Spomen soba denerala Belimarkovica“,dok se u van sezoni postavlja „Umetnicka zbirka Zamka kulture“. Izložbom„Ladarište – praistorija Vrnjaca“, predstavljeni su tragovi najstarijegnaseljavanja na vrnjackoj teritoriji koji poticu iz perioda mladeg kamenog doba(4. milenijum pre nove ere) i izložba „Etnografsko naslede Vrnjacke Banje“odslikava nacin života u našem kraju od druge polovine XIX veka do šezdesetihgodina XX veka dok izložba „Spomen soba denerala Belimarkovica“ sa delom nameštajai upotrebnih predmeta s kraja XIX i pocetka XX veka iz njegovog legatapredstavlja kraci uvid u život ovog generala koji je svojim ugledom i uticajemdoprineo razvoju Banje. Posebnu vrednost njegove zbirke cine stare i retkeknjige i novine od polovine XIX do polovine XX veka. Postavka „Umetnicka zbirkaZamka kulture“ predstavlja bogat fond srpske grafike, slika i skulptura izdruge polovine XX veka. „Voda u tradiciji i životu Vrnjačke Banje“, delo Jelene Borović Dimić, a izdavač je Zavičajni muzej Zamka kulture. Publikacijase nalazi u malobrojnim bibliotekama „onih koji su prepoznali njenu vrednost ipomogli njeno štampanje, kao i kod davalaca podataka na terenu“. O knjizi semalo zna, jer nije imao ko da je promoviše, a ni izdavač joj nije velika kuća,komentariše Borović Dimić sudbinu svog dela i dodaje da je „ova monografijatrebalo da bude samo prvi deo priče o Banji, drugi deo predstavlja monografija„Tragovi trajanja – kulturno nasleđe Vrnjačke Banje“, koja je izašla 2005.godine, a treći deo je „Jedna kuća, jedna priča – graditeljsko nasleđe VrnjačkeBanje“, koja je pripremljena ali nema izdavača“. Sve tri publikacije zajedno bitrebalo da budu kulturno-istorijska karta kraljice kontinentalnog turizma.

Tekst je jedаn od sаdržаjа medijskog projektа „Dolinа krаljevа“ je grаditelj nаšeg , evropskog , identitetа“ kogа sprovode „KV Novosti-on line“ а kogа je podržаlo Ministаrstvo kulture i informisаnjа .Stаvovi izneti u tekstu su isključivа odgovornost „KV Novosti-on line“ i ni nа koji nаčin ne predstаvljаju stаvove i mišljenjа Ministаrstvа kulture i informisаnjа